pinned post

ابراهیم حاتمی‌کیا بعد از «به وقت شام» به‌سراغ یک داستان اجتماعی/ اعتراضی در دل جاده‌های ایران رفته است

وقتی از سینما بیرون می‌آیم برای رفیقی که دنبالم آمده داستان فیلم مغز استخوان را تعریف می‌کنم. بدون ترسیدن از اسپویل شدن داستان (البته برای این مطلب خیالتان راحت باشد چیزی تا انتها فاش نمی‌شود) به او می‌گویم فیلمسازان برای فیلم‌نامه نوشتن تازگی‌ها دنبال دردسرهایی می‌روند که عقل جن هم به آن نمی‌رسد

مردن در آب مطهر فیلم آخر برادران محمودی است. دو کارگردان افغان که کار خود را با «چند متر مکعب عشق» آغاز کردند و بعد از آن فیلم‌هایی مانند «رفتن» و «شکستن همزمان بیست استخوان» ‌را ساختند

محمد کارت، برای سینما دوستان نام آشنایی است. کارت با ساخت مستندهایی که همگی به‌شدت جنجالی و بحث‌برانگیز بوده‌اند، نام خود را به‌عنوان یکی از چهره‌های جوان عرصه مستند ثبت کرد

تومان یک فیلم معمولی نیست. و اشتباه‌ترین استراتژی برای نزدیک شدن به آن یا فهمش، استفاده از همان کلیدهایی است که درمورد فیلم‌های معمولی به کار می‌روند

سینمای ابراهیم حاتمی کیا سینمای اعتراض است. از «بوی پیراهن یوسف» تا «به‌وقت شام»، حاتمی کیا اعتراض دارد

اولین فیلم امیرعباس ربیعی لباس شخصی در بخش نگاه نو حضور دارد. فیلمی سیاسی از کارگردانی که در فیلم‌های کوتاهش نشان داده پیگیر سیاست است و عموم تجربیات پیشینش هم سیاسی بوده‌اند

بهنام بهزادی با اولین فیلمش، «تنها دو بار زندگی می‌کنیم»، شروع موفقی در سینمای ایران داشت. اما این «قاعده تصادف» بود که او را به‌عنوان یک فیلم‌ساز درخشان و نوآور به سینمای ایران شناساند

خوب بد جلف 2: ارتش سری ساخته پیمان قاسم‌خانی ادامه بر سری اول با همین نام است. با همان بازیگران و موضوعی که در ادامه داستان سری اول نیست اما گهگاه گریزهایی به آن می‌زند

محمدحسین مهدویان کارگردان فیلم درخت گردو از نسل فیلم‌سازان جوانی است که با سبک و نگاه شخصی خودش به سینمای ایران حال و هوایی تازه بخشید